Cəlil Məmmədquluzadə “Axund ilə keşişin vəzi” (FELYETON)
Irəvan quberniyasında bir kənd var idi: adı Samanlıqdır.
Kəndin camaatı yarıya qədər erməni və yarısı müsəlmandır.
Bir gün at ilə həmin kəndin mülkədarı Rəhimbəyə qonaq gedirdim.
Yay fəsli idi. Uca atın üstündə oturub kəndin alçaq divarlarından həyətlərin hamısını görürdüm.
Həyətin birində bir erməni arvadı toyuq-cücəyə dən səpirdi, bir həyətdə bir müsəlman arvadı arxın kənarında qab yuyurdu.
Həyətin birində bir erməni uşağı ağacın kölgəsində oturub kitab oxuyurdu.
Bir həyətdə on iki-on üç yaşında bir müsəlman uşağı pişiyin quyruğuna ip bağlayıb həyətin o tərəfindən bu tərəfinə qaçırdı və pişik mızıldaya-mızıldaya uşağın dalicə dalı-dalı hərəkət edirdi.
Həyətin birində böyük tut ağacının kölgəsində bir neçə erməni oturub çörək yeyirdilər.
Keşiş ayaq üstə durub sağ əlini yuxarı qovzayıb danışırdı.
İstəyirdim keçib gedəm, həmin keşişdən bir söz eşidib atı saxladım.
Keşiş uca səs ilə üç dəfə dedi: hayreniq, hayreniq, hayreniq (“hayreniq” erməni dilində “vətən” deməkdir).
Çünki mən erməninin dilini başa düşürəm, bir qədər dayandım keşişin sözlərinə qulaq asam.
Bu hində küçənin bir tərəfindən müsəlman danışığı eşitdim.
Atı qabağa sürüb gördüm ki, küçə ayrımında divarın kölgəsində dörd müsəlman oturub.
Bunların biri Axund Molla Qurbanqulu Molla Qurbanquliyev idi.
Bu axundu mən çoxdan tanıyırdım: özü də İran əhlidir.
Molla Qurbanqulunun əlində bir kitab var idi.
Molla kitabı oxuyurdu və kəndlilər diqqəti-tam ilə qulaq asırdılar.
Keşiş uca səslə kəndlilərə bu sözləri deyirdi:
- Erməni millətinin dünyada üç sevgili balası var: “vətən”, “millət” və “dil”.
Və nə qədər ki biz həmin üç sevgili balaların yolunda fəda olmağa qadirik, nə osmanlının hamidiyyə əsgəri və kürdləri, nə Rusiyanın Qalitsinləri və nə zəmanənin qeyri bir təqazası erməni millətinin bəqasına xələl yetirə bilməyəcəklər.
Keşişin bu sözlərindən sonra Qurbanqulunun səsi gəldi.
Molla kitabdan bu sözləri oxuyurdu: “Babi-həftüm (Yeddinci fəsil). Əgər bir şəxs yata, yuxusunda həcəmət* görə, həmin şəxs dünyada heç bir bəlaya və naxoşluğa giriftar olmayacaq”.
Keşişin belə səsi gəlirdi:
“Ey mənim erməni qardaşlarım, dünya xəlq olunandan indiyə kimi erməni tayfası müxtəlif millətlərin cövr və zülmünə düçar olub.
Qarışqalar at nalının altında əzilən kimi qüvvətli və bimürüvvət tayfaların yumruğunun altında pamal olublar: bunilə belə erməni ölüm halında can verə-verə yenə deyib: “vətən, vətən, millət, hayreniq!”
Ey mənim qardaşlarım, nə qədər ki millət, dil və vətən yolunda fəda olmağa biz qadirik, cəmi dünyanın tayfaları müttəfiq olub bizim üstümüzə hücum gətirələr, biz yenə onların qabağında dayanıb dilimizi və vətənimizi mühafizət edə biləcəyik.
Yaşasın vətən yolunda fəda olan erməni milləti!
Yaşasın millət uğrunda şəhid olan qardaşlar! Getse (Yaşasın), getse hayreniq!”
Molla Qurbanqulu kəndlilərə deyirdi:
- Ağacın altında, suyun qırağına bövl etmək* yaxşı deyil, çünki həmzad, əcinnə, şəyatin insana zərər yetirər.
Çaharşənbə, şənbə və tək günü qəbristana və hamama getmək olmaz, çünki bu günlərdə əcinnə və divlər qəbristana və hamama cəm olub qonaqlıq edərlər və həmin günlər bunların bayramıdır.
İnsanı görsələr, zərər yetirərlər. Əgər bir kəsin belə bir qəza başına gəlsə, durmayıb gəlsin mənim yanıma, vaxt ikən ona “həft həsar” duası yazım...
“Molla Nəsrəddin”, 7 iyul, 1906
* ara həkimlərinin xəstədən qan almaq üçün istifadə etdikləri buynuzşəkilli alət
**sidik ifraz etmək
Irəvan quberniyasında bir kənd var idi: adı Samanlıqdır.
Kəndin camaatı yarıya qədər erməni və yarısı müsəlmandır.
Bir gün at ilə həmin kəndin mülkədarı Rəhimbəyə qonaq gedirdim.
Yay fəsli idi. Uca atın üstündə oturub kəndin alçaq divarlarından həyətlərin hamısını görürdüm.
Həyətin birində bir erməni arvadı toyuq-cücəyə dən səpirdi, bir həyətdə bir müsəlman arvadı arxın kənarında qab yuyurdu.
Həyətin birində bir erməni uşağı ağacın kölgəsində oturub kitab oxuyurdu.
Bir həyətdə on iki-on üç yaşında bir müsəlman uşağı pişiyin quyruğuna ip bağlayıb həyətin o tərəfindən bu tərəfinə qaçırdı və pişik mızıldaya-mızıldaya uşağın dalicə dalı-dalı hərəkət edirdi.
Həyətin birində böyük tut ağacının kölgəsində bir neçə erməni oturub çörək yeyirdilər.
Keşiş ayaq üstə durub sağ əlini yuxarı qovzayıb danışırdı.
İstəyirdim keçib gedəm, həmin keşişdən bir söz eşidib atı saxladım.
Keşiş uca səs ilə üç dəfə dedi: hayreniq, hayreniq, hayreniq (“hayreniq” erməni dilində “vətən” deməkdir).
Çünki mən erməninin dilini başa düşürəm, bir qədər dayandım keşişin sözlərinə qulaq asam.
Bu hində küçənin bir tərəfindən müsəlman danışığı eşitdim.
Atı qabağa sürüb gördüm ki, küçə ayrımında divarın kölgəsində dörd müsəlman oturub.
Bunların biri Axund Molla Qurbanqulu Molla Qurbanquliyev idi.
Bu axundu mən çoxdan tanıyırdım: özü də İran əhlidir.
Molla Qurbanqulunun əlində bir kitab var idi.
Molla kitabı oxuyurdu və kəndlilər diqqəti-tam ilə qulaq asırdılar.
Keşiş uca səslə kəndlilərə bu sözləri deyirdi:
- Erməni millətinin dünyada üç sevgili balası var: “vətən”, “millət” və “dil”.
Və nə qədər ki biz həmin üç sevgili balaların yolunda fəda olmağa qadirik, nə osmanlının hamidiyyə əsgəri və kürdləri, nə Rusiyanın Qalitsinləri və nə zəmanənin qeyri bir təqazası erməni millətinin bəqasına xələl yetirə bilməyəcəklər.
Keşişin bu sözlərindən sonra Qurbanqulunun səsi gəldi.
Molla kitabdan bu sözləri oxuyurdu: “Babi-həftüm (Yeddinci fəsil). Əgər bir şəxs yata, yuxusunda həcəmət* görə, həmin şəxs dünyada heç bir bəlaya və naxoşluğa giriftar olmayacaq”.
Keşişin belə səsi gəlirdi:
“Ey mənim erməni qardaşlarım, dünya xəlq olunandan indiyə kimi erməni tayfası müxtəlif millətlərin cövr və zülmünə düçar olub.
Qarışqalar at nalının altında əzilən kimi qüvvətli və bimürüvvət tayfaların yumruğunun altında pamal olublar: bunilə belə erməni ölüm halında can verə-verə yenə deyib: “vətən, vətən, millət, hayreniq!”
Ey mənim qardaşlarım, nə qədər ki millət, dil və vətən yolunda fəda olmağa biz qadirik, cəmi dünyanın tayfaları müttəfiq olub bizim üstümüzə hücum gətirələr, biz yenə onların qabağında dayanıb dilimizi və vətənimizi mühafizət edə biləcəyik.
Yaşasın vətən yolunda fəda olan erməni milləti!
Yaşasın millət uğrunda şəhid olan qardaşlar! Getse (Yaşasın), getse hayreniq!”
Molla Qurbanqulu kəndlilərə deyirdi:
- Ağacın altında, suyun qırağına bövl etmək* yaxşı deyil, çünki həmzad, əcinnə, şəyatin insana zərər yetirər.
Çaharşənbə, şənbə və tək günü qəbristana və hamama getmək olmaz, çünki bu günlərdə əcinnə və divlər qəbristana və hamama cəm olub qonaqlıq edərlər və həmin günlər bunların bayramıdır.
İnsanı görsələr, zərər yetirərlər. Əgər bir kəsin belə bir qəza başına gəlsə, durmayıb gəlsin mənim yanıma, vaxt ikən ona “həft həsar” duası yazım...
“Molla Nəsrəddin”, 7 iyul, 1906
* ara həkimlərinin xəstədən qan almaq üçün istifadə etdikləri buynuzşəkilli alət
**sidik ifraz etmək
