Qalın müqəddəs kitabları açsaq
onlar düz ortasından açılacaq,
onların ilahi düzgünlüyü ilk dəfə
bax burda üzə çıxacaq,
şairin yediyi dilotunun
hansı çöllərdə bitdiyi də
bu kitablardan anlaşılacaq,
tabut adlanan dördbucaq
bu kitabların hikmətiylə yox olacaq…
biz işdən maaş da almasaq
bizi elə o hikmətlər dolandıracaq…
Əhəd, özün bilirsən,
səni güllələyəcəklər,
hələ meyidinin şəklini çəkib
onu cinayət işinə tikəcəklər,
səni bəlkə şimalın zəhərli mədənlərində
İşlədəcəklər….
ancaq, insan gerçək mənada diri olsaydı
o heç vaxt ölməzdi,
bu mənasız aləmin tarlalarında bitən
faniliyin tərəvəzi
ona güc gələ bilməzdi….
Papaqlar bizi göy üzündən,
çəkmələr bizi yer üzündən qorumalıydı,
güllələr səni də, məni də
yerə yıxmamalıydı,
bizim könül dükanlarımızdan
sevgilərin cehizi alınmalıydı,
Əhəd, mən anlayıram, bəlkə ölüm də
bir az həyata oxşamalıydı…
Əhəd, bu şəhərin içində bir- iki ölü şəhər var…
biri Qobustandı, ən qədimi,
o qum altında qaldı,
Səbayıl su altında….
Bayır şəhər, İçəri şəhər, Günəşli….
…. Onlar da göy altında basdırılıb…
Əhəd, Əhəd,
səninlə günəş də vidalaşıb…
