kim olduğunun fərqində deyil o artıq
bildiyi bircə budu: ondan üsyançı çıxmaz heç vaxt
bir zaman ilana dönmüş nifrəti öcü
zəhəri dişində qıvrıla-qıvrıla gedib içindən çünki
qabığını beyninin qumluğunda buraxıb da gedib
bu gediş “hər an qayıda bilərəm” mesajına bənzəsə də
əslində bir vidadı elə
başqa şey deyil
adi adam zamanın sularına baş vuranda yox
çıxanda görür saatının içinə dolmuş ağılsızlığını
boğulmuş vaxtın eybəcər ölüsünün
ağılsızlığında necə üzdüyünü görür
amma güman ki üsyançıların gözlərinə
başqa şeylər görünür o an
kim olduğunun fərqində olmasa da
bu adam indi yaxşı bilməlidi
sındırılmış bir ingilis qıfılının
gərəksiz açarına oxşayan bir ömrü
nə qədər qorusan da faydası yoxdu –
çünki o heç nəyə yaramayacaq bir daha
o bilməlidi
belə omür nə qədər uzansa da
mənasız bir saniyənin dəyərsiz bir əksi də deyil heç
bir gecə
bax o saniyədən daman bir damla yuxuda
bir uçağın çöl boyu sürünəndə quşlara parodiya kölgəsi
sürünüb də
qurumuş ağacların çiynindən bir toxunuşla salanda
dünyanın bu ən miskin adamının
göylərə aparılan tabutunu
adam diksinərək sıçradı
çıxdı o yuxunun soyuq tər daman çiskinindən
açıq-aydın gördü: heç nə yoxdu –
nə qiyamət nə həşir nə viranələr
ilk gözlərinə çarpan əlahəzrət divar saatı oldu
ilk yadına düşən haçansa yazdığı
“saat əqrəblərinə çiçək rəsmi çəkməsin ustalar
üstünə bir kəpənək qonarsa
əbədi durduracaq vaxtı” sözləri oldu
yuxusuna və bu sözlərin puçluğuna
başını buladı səssiz gülərək
adam çəkdi başına yorğanı
çəkdi və elə bil bununla
zamanı çoxdan durdurmuş
kəpənək yüngüllüyündə bir Ölümün altına girdi
və “məndən üsyançı çıxmaz...” pıçıldadı
ilana çevrilən nifrəti öcü
zəhəri dişində
qıvrıla-qıvrıla getdi içindən
qabığını beyninin qumluğunda buraxıb da getdi
o susurdu və düşünürdü:
həyat adicə bir su bardağındakı milçək ölüsündə
öz boşluğunu və mənasızlığını mumiyalayırsa
mücadiləsində məna yoxdu daşları çatladan Sözün
indi bu adam
bir gün nəvəsinin çəkəcəyi
çobanyastığı rəsmiylə
ruhunun sağalacağına çox inanır
içində bir gün fəsillərə son veriləcəyinə də əmindi
onda qollarına girərək halsız kölgəsinin
“çıx eşiyə, daha yazdı...” yox
“zamansızlıqdı” deyəcəklər “gəl daha...” düşünür
onda tabutdan düşüb qayıdan
kəfənini əmmamə kimi dolayanda
zamanın baş hakiminin başına
və saatının içinə baxaraq
yumanda gözlərini xoşbəxtcəsinə
dünyanın bu ən miskin adamı
bu ən qatı üsyançısı ayılacaq guya
sevgisinin tərs üzündə nifrəti öcü olmaya-olmaya
beyninin qumluğunda basdırmaqla keçmişini
guya kim olduğunun fərqində ola biləcək
bildiyi bircə budu: ondan üsyançı çıxmaz heç vaxt
bir zaman ilana dönmüş nifrəti öcü
zəhəri dişində qıvrıla-qıvrıla gedib içindən çünki
qabığını beyninin qumluğunda buraxıb da gedib
bu gediş “hər an qayıda bilərəm” mesajına bənzəsə də
əslində bir vidadı elə
başqa şey deyil
adi adam zamanın sularına baş vuranda yox
çıxanda görür saatının içinə dolmuş ağılsızlığını
boğulmuş vaxtın eybəcər ölüsünün
ağılsızlığında necə üzdüyünü görür
amma güman ki üsyançıların gözlərinə
başqa şeylər görünür o an
kim olduğunun fərqində olmasa da
bu adam indi yaxşı bilməlidi
sındırılmış bir ingilis qıfılının
gərəksiz açarına oxşayan bir ömrü
nə qədər qorusan da faydası yoxdu –
çünki o heç nəyə yaramayacaq bir daha
o bilməlidi
belə omür nə qədər uzansa da
mənasız bir saniyənin dəyərsiz bir əksi də deyil heç
bir gecə
bax o saniyədən daman bir damla yuxuda
bir uçağın çöl boyu sürünəndə quşlara parodiya kölgəsi
sürünüb də
qurumuş ağacların çiynindən bir toxunuşla salanda
dünyanın bu ən miskin adamının
göylərə aparılan tabutunu
adam diksinərək sıçradı
çıxdı o yuxunun soyuq tər daman çiskinindən
açıq-aydın gördü: heç nə yoxdu –
nə qiyamət nə həşir nə viranələr
ilk gözlərinə çarpan əlahəzrət divar saatı oldu
ilk yadına düşən haçansa yazdığı
“saat əqrəblərinə çiçək rəsmi çəkməsin ustalar
üstünə bir kəpənək qonarsa
əbədi durduracaq vaxtı” sözləri oldu
yuxusuna və bu sözlərin puçluğuna
başını buladı səssiz gülərək
adam çəkdi başına yorğanı
çəkdi və elə bil bununla
zamanı çoxdan durdurmuş
kəpənək yüngüllüyündə bir Ölümün altına girdi
və “məndən üsyançı çıxmaz...” pıçıldadı
ilana çevrilən nifrəti öcü
zəhəri dişində
qıvrıla-qıvrıla getdi içindən
qabığını beyninin qumluğunda buraxıb da getdi
o susurdu və düşünürdü:
həyat adicə bir su bardağındakı milçək ölüsündə
öz boşluğunu və mənasızlığını mumiyalayırsa
mücadiləsində məna yoxdu daşları çatladan Sözün
indi bu adam
bir gün nəvəsinin çəkəcəyi
çobanyastığı rəsmiylə
ruhunun sağalacağına çox inanır
içində bir gün fəsillərə son veriləcəyinə də əmindi
onda qollarına girərək halsız kölgəsinin
“çıx eşiyə, daha yazdı...” yox
“zamansızlıqdı” deyəcəklər “gəl daha...” düşünür
onda tabutdan düşüb qayıdan
kəfənini əmmamə kimi dolayanda
zamanın baş hakiminin başına
və saatının içinə baxaraq
yumanda gözlərini xoşbəxtcəsinə
dünyanın bu ən miskin adamı
bu ən qatı üsyançısı ayılacaq guya
sevgisinin tərs üzündə nifrəti öcü olmaya-olmaya
beyninin qumluğunda basdırmaqla keçmişini
guya kim olduğunun fərqində ola biləcək
