ilk misranın doğuluşu öncəsi ruhun təvafı
onlar qayıdacaqlar deyirsən küləklərdə ya tufanlarda
«biz keçdik və cəhənnəmi sönmüş gördük...»
tüstülərində kabuslar səngimiş bir yaz çılğınlığıyla
çiçəkləmişdi yeri əzabların
onlar qayıdacaqlar deyirsən çiçəklərdə ya xəzanlarda
«biz keçdik və cəhənnəmi sönmüş gördük...»
susmuş fələyin sınmış hərləncəyindən düşüb gedən
bağışlanmışların təntənəsinə
zikrin tül örtükləri əsirdi yamyaşıl
dinclik dinclik dinclik
ibadətlərin antologiyasına oxşayırdı
varaq-varaq çevrilən göy qatları
daha nə rənglər yeddi çalar
nə sonsuzluq yeddi təbəqəydi
sonuncu kitab kimi öpülə-öpülə örtülürdü olmuşlar
onlar qayıdacaqlar «biz keçdik…»
arxamızca sönmüş girdabların külü də tərpənmədi heç
onlar yarıtüstü yarıbuxar sayağı
boz kölgələrdə oynaşan hallardan sıyrılaraq
quş səslərini axtarırdılar - şırnaqlarında çimib
qüsl almaqdan ötrü
çünki boş keçmişlərin olmayan dünənlərin
yalançı sabahların divardakı mıxçada yellənən
boş çərçivədən başqa bir şeyə oxşamayan
adına zaman deyilən çirkin surətin
gözlərini qapamışdılar əlləriylə
qoynunda göz yumduqları
anlaşılmazlıqlarla dolu
sonuncu dünya təmaslarından
nəfsləri cənabətdəydi bəlkə də
udulmuş havanın içilmiş suyun halallığı verilməmişdi hələ
alınmamışdı həzzin halallığı
«keçdik və cəhənnəmi sönmüş gördük…» ifadəsi o qədər pak
o qədər pakizə idi ki
əslində köhnə qramafon valının pozuq yerində ilişmiş
iynə sayağı dərinə işləyə bilməyən günahlar
bağışlanaraq indi fanilərdə qalması ilə sancıldıqları yerdəcə
yaşıl qələmələrə çevrilirdilər
canın möminliyindən saçılan işıqların içilməsini bildirən
hər nə vardısa daha yuxu deyildi
əbədi yuxusuzluq deyilən dinclik idi
onlar qayıdacaqlar deyirsən gerçəklərdə ya gümanlarda
«biz keçdik və cəhənnəmi sönmüş gördük...»
gerçəklər gümanlar
yeddiqardaş ilan kimi biri-birinə sarmaşaraq
əslində canın özəyindən səslənirdi axirətə sarı
artıq yarıya qədər fəzaların tutqun tozundan
yarıya qədər nurdan yoğrulmuş
ətrafdakı yaşıl suları dalğalandıraraq qalxan
titrəyişində getdikcə çamurlu yosunlu bir
aləmdən sıyrılmaqla
baqilərə saçılırmış kimi üzü nəhayətsiz
sahilə doğru atılan ilk addım gözəl düz və məsum idi
bu ZÜHURdu və «cəhənnəm sönmüşdü… »
ilk izlərin düşməsi və ilk səslərin tərpənişiylə
ilk sözlərin havası oynayırdı boşluqlarda
bu məqama qədər ruhi çırpıntıların
bizə məlum olmayan hər anının bəlkə də yüzdə birinin
mində birinin ən miskin ən soluq
görünüşü beləydi
amma «biz keçdik və cəhənnəmi sönmüş gördük…»
onlar qayıdacaqlar deyirsən diləklərdə ya amanlarda
ruhun ucalardakı təvafı sona yetincə
şeirə bənzər nəsə gəlməliydi - gəldi də
amma hələ əsib gələn olsa-olsa
şeirin ilk misrasına oxşar bir budaq söz saçağıydı
bu bir mehdi sanki
şair ona verilmiş bu ilk misraya oxşayan sehrin önündə
bu an yıxılıb ağlayıb toxtamış bir çocuq durumundaydı:
bir çocuq yıxılıb ağlayıb doyduqdan sonra
ona göndərilmiş sərin bir mehlə
diz qapaqlarındakı sıyrıqların qaysağı öpülürkən
ilahi bir dincliyə qovuşaraq
təskinlik tapıb içini çəkdiyi anda
özünü necə hiss eləyirsə
şair də o sayaq yaşantılar sürürdü indi
«biz keçdik…»
ilahi sürətlə keçdik bir-birimizin yanından
keçdik və «cəhənnəmi sönmüş gördük…»
onlar qayıdacaqlar deyirsən küləklərdə ya tufanlarda
«biz keçdik və cəhənnəmi sönmüş gördük...»
tüstülərində kabuslar səngimiş bir yaz çılğınlığıyla
çiçəkləmişdi yeri əzabların
onlar qayıdacaqlar deyirsən çiçəklərdə ya xəzanlarda
«biz keçdik və cəhənnəmi sönmüş gördük...»
susmuş fələyin sınmış hərləncəyindən düşüb gedən
bağışlanmışların təntənəsinə
zikrin tül örtükləri əsirdi yamyaşıl
dinclik dinclik dinclik
ibadətlərin antologiyasına oxşayırdı
varaq-varaq çevrilən göy qatları
daha nə rənglər yeddi çalar
nə sonsuzluq yeddi təbəqəydi
sonuncu kitab kimi öpülə-öpülə örtülürdü olmuşlar
onlar qayıdacaqlar «biz keçdik…»
arxamızca sönmüş girdabların külü də tərpənmədi heç
onlar yarıtüstü yarıbuxar sayağı
boz kölgələrdə oynaşan hallardan sıyrılaraq
quş səslərini axtarırdılar - şırnaqlarında çimib
qüsl almaqdan ötrü
çünki boş keçmişlərin olmayan dünənlərin
yalançı sabahların divardakı mıxçada yellənən
boş çərçivədən başqa bir şeyə oxşamayan
adına zaman deyilən çirkin surətin
gözlərini qapamışdılar əlləriylə
qoynunda göz yumduqları
anlaşılmazlıqlarla dolu
sonuncu dünya təmaslarından
nəfsləri cənabətdəydi bəlkə də
udulmuş havanın içilmiş suyun halallığı verilməmişdi hələ
alınmamışdı həzzin halallığı
«keçdik və cəhənnəmi sönmüş gördük…» ifadəsi o qədər pak
o qədər pakizə idi ki
əslində köhnə qramafon valının pozuq yerində ilişmiş
iynə sayağı dərinə işləyə bilməyən günahlar
bağışlanaraq indi fanilərdə qalması ilə sancıldıqları yerdəcə
yaşıl qələmələrə çevrilirdilər
canın möminliyindən saçılan işıqların içilməsini bildirən
hər nə vardısa daha yuxu deyildi
əbədi yuxusuzluq deyilən dinclik idi
onlar qayıdacaqlar deyirsən gerçəklərdə ya gümanlarda
«biz keçdik və cəhənnəmi sönmüş gördük...»
gerçəklər gümanlar
yeddiqardaş ilan kimi biri-birinə sarmaşaraq
əslində canın özəyindən səslənirdi axirətə sarı
artıq yarıya qədər fəzaların tutqun tozundan
yarıya qədər nurdan yoğrulmuş
ətrafdakı yaşıl suları dalğalandıraraq qalxan
titrəyişində getdikcə çamurlu yosunlu bir
aləmdən sıyrılmaqla
baqilərə saçılırmış kimi üzü nəhayətsiz
sahilə doğru atılan ilk addım gözəl düz və məsum idi
bu ZÜHURdu və «cəhənnəm sönmüşdü… »
ilk izlərin düşməsi və ilk səslərin tərpənişiylə
ilk sözlərin havası oynayırdı boşluqlarda
bu məqama qədər ruhi çırpıntıların
bizə məlum olmayan hər anının bəlkə də yüzdə birinin
mində birinin ən miskin ən soluq
görünüşü beləydi
amma «biz keçdik və cəhənnəmi sönmüş gördük…»
onlar qayıdacaqlar deyirsən diləklərdə ya amanlarda
ruhun ucalardakı təvafı sona yetincə
şeirə bənzər nəsə gəlməliydi - gəldi də
amma hələ əsib gələn olsa-olsa
şeirin ilk misrasına oxşar bir budaq söz saçağıydı
bu bir mehdi sanki
şair ona verilmiş bu ilk misraya oxşayan sehrin önündə
bu an yıxılıb ağlayıb toxtamış bir çocuq durumundaydı:
bir çocuq yıxılıb ağlayıb doyduqdan sonra
ona göndərilmiş sərin bir mehlə
diz qapaqlarındakı sıyrıqların qaysağı öpülürkən
ilahi bir dincliyə qovuşaraq
təskinlik tapıb içini çəkdiyi anda
özünü necə hiss eləyirsə
şair də o sayaq yaşantılar sürürdü indi
«biz keçdik…»
ilahi sürətlə keçdik bir-birimizin yanından
keçdik və «cəhənnəmi sönmüş gördük…»
