Zahid Sarıtorpaq. Çəkmək istədiyim "Öpüşən göyərçinlər" rəsminə proloq

bu həmən meydandı
88-də «azadlıq!» bağırmaqdan
xəzərin döşünü qançır eləyən səsimizin
qurğuşun kütlüyü və ağırlığı
axırda özümüzə qayıdan meydan
o zaman göyərçinlər yox
aslanlar gəlirdi fırçalara
çəkə bilmirdik amma

indi
öpüşən bu bir cüt göyərçinin
qələbəliklərə zillənmiş ürkək gözlərinə
durub maddım-maddım baxırkən
təvəkkül dolu bir şükran duasının
dodaqlarımızda yeri görünür sözsüz

dilini bilmədiklərinin bunca ibadətlərində -
yəni quşların daşların ağacların
daha nələrin və nələrin zikrlərində
insan öz könlünü imam görüncə
haqqa bir boy da yaxın olur

amma bu ibadətdən sonra
içimin löhrəmlərində elə bir səssizlik ki
qu desən qulaq tutular sonsuzluğacan
bu bir barışmı
ya yeni fırtınaların proloqumu görən

hər şeydən öncə
illərin sükanını əlindən buraxmış
çaşqın bir sürücü durumunda olan
vaxtın ağrılı başı dumanlardan sıyrılınca
yəni mən bir şeiri bitirənəcən
Yalqızlıq və Kimsəsizlik
az qala xəmsəsini yazdı içimdə

indi öpüşən bu bir cüt göyərçinin rəsmini çəkmək
əlində nədi ki onların -
Aşiqliyin Böyük Mürşidlərinin -
Yalqızlığın və Kimsəsizliyin deyirəm
təki meydan olsun içində
ruhunda kətan bəyazlığı olsun
bir də iman
fırçasına aslan da gələcək o zaman
göyərçin də adamın