-
"Ədəbi Azadlıq-2015" müsabiqəsinin şeir 20-liyindən
Aygül Qurbanova
ZƏMİ NƏĞMƏSİNƏ NƏĞMƏ
Mən səni tanıyanda
Səssiz və kimsəsiz zəmidə
Insana rastlamış kimi oldum, əzizim..
Sən olmadığın vaxtlarda..
Mən bu sonsuz zəmidə..
Düşüncələrimlə
Tək boğulurdum, əzizim..
Boğulurdum..
Səninlə dalğalı dəniz kimi
Zəmidə..
Meh vururdu tellərimizə
Gəzirdik..
Azadə, səssiz..
Xoş bir kimsəsizlik..
Sənin xəfif nəğmən,
Mənim sənə zəngin
Süfrəni xatırladan kəlmələrimlə
Xöşbəxt idik, əzizim..
Xöşbəxt idik..
Sonra bu zəmi sevgisi..
Sünbül etdi bizi..
Dönüb sünbül olduq..
Bərəkətli, quru sünbül...
Ancaq biz bilirdik
Bitki olmaq belə
Dostluğu öldürmür, əzizim..
Öldürmür..
Sünbül olmaq daha gözəl idi..
Telin telimə dəyirdi..
Ləçəklərimiz bəzən mehdən
Üşüyürdü..
Sarılırdıq o vaxtlarda..
Günəşin közərən işığı
Oyadırdı bizi sabahlarda..
Sonra bir gün..
əli oraqlı, süngülü,
fikirləri mürgülü insanlar..
Biçdilər bizi, əzizim..
Tellərimə dolaşan tellərini
Zorla çəkib aldılar məndən..
Telim ətir götürdü telindən..
Beləcə ayrıldıq , əzizim
Beləcə ayrıldıq..
Bəlkə bir gün
Ayrı-ayrı evlərdə
Bərəkət olacayıq..
Sən şanlı bir ailəni
Mən o ailə qapısında
Qulluq edən körpəni
Doyduracayıq, əzizim..
Doyduracayıq..
Amma, hər zaman
Sünbül olmağın
Qürurunu yaşayacayıq..
Unutma, sünbüllər
Tikanlı olsa da..
Təhlükəli ola bilməzlər..
Əminəm , sən bunu bilirsən..
Axı sən də sünbülsən, əzizim..
Sünbülsən..
