-
"Ədəbi Azadlıq-2015" müsabiqəsinin şeir 20-liyindən
Gülşad Quliyeva
Qaranlıq Şəhərlərin İşıqlı Adamları...
Dünənlərin sevgidən ayaqları,
Bu günlərin ümiddən gözləri,
Sabahların təsəllidən əlləri olsa...
Rəngsizliyində unudulduğumuz qışlarin ağları,
Və illərin cirmaqladiğı üzlərimizin xatırlatdıqları...
Dodaqlarımızdan köçüb gedən sözlərin yuvasızlığına sığındı bəlkələrimiz
Qapıların yaddaşından silmək istədikərimizdən öyrəndik heç olmamış kimi yaşamağı...
Düymələri çürük sapla bərkidilmiş köynəyini
Asmış səhərin gözündən gecə
Lampaların ömrünə bir addım qalmış,
Divarların günəşsizliyindən soyuyur zaman...
Qayıtmıram
Mən qaranlıq .şəhərləri işiqlı adamlarına görə sevdim...
Nələrisə Dəyişməkçün...
Nə vaxtsa
Adsız və vaxtsız ağrılara çevriləcəksən kiminsə bədənində.
Sol qolunda dayanmış vaxt
Səni, divarlarına söyüşlər yazılmış,
Köhnə binalarının yuxarı mərtəbələrində,
İplərdə sıralanmış gecə libaslarini
Utanaraq sığallayan,Bakı küləyinin
Yorulduğu küçələrə tələsdirəcək.
Sona kimi boşaldılmamış siqaret qutuları,
Yarım qalmış təkliklərin ömrüdür bəlkə, də.
Hər səhər içki şüşələrini arabasına yığan Bomj
Öz halına ağlamır, əslində.
Bütün xəyanətlərin əvvəli sədaqət olub,
Bütün bərabərliklərin dəyişilmiş adıdır ayrılıq.
"Uşaq anadan yetim qalır" məsəli,
Atasız xatirələrimizin təsəllisidir hələ də.
Ögey atalar ögey,
Ögey analar ögey qalacaqlar həmişə.
Günəşin batmadığı, gecənin düşmədiyi,
Hər yeni günə, əvvəlki günəşlə oyandıgın
Bir uzaqlıq düşün.
İndi həmin payız səsimdə üşüyür,
Təkcə barmaqlarım darıxıb, nələrisə dəyişməkçün...
